«Մերս բան չմնաց, օրերը նենց են թռնում, ինչպես երեկ եմ եկել, պոստերում ավելի շուտ է անցնում օրը», և մերդ հավերժ սպասող մնաց քո մի բառին

Իմ թանկ տղաս, չէի ուզում աչքերս փակել , չէր տանում քունս, անվերջ քեզ նայել էի ուզում, ուզում էի էդ պատկերդ հետս տանեի, հայացքդ պահեի ու փայփայեի մի քանի ամիս մինչև դու կգայիր Միխս։ Ականջումս բառերդ է զնգում «մերս բան չմնաց, օրերը նենց են թռնում, ինչպես երեկ եմ եկել, պոստերում ավելի շուտ է անցնում օրը», և մերդ հավերժ սպասող մնաց քո մի բառին, քո մի ձայնին։ Երանի էդպես էլ լույսը չբացվեր, ու ես վերջին անգամ քեզ չգրկեի, ես վերջին անգամ քեզ չպաչեի…