Սվետլանա Տրուբնիկովան և նրա որդին Իգորը ապրում են Վորոնեժի մարզի գյուղերից մեկում: Կինը հաշմանդամ է, նա չի տեսնում և չունի երկու ոտք: Մայրը և որդին ապրում են միասին: Նախկինում Սվետլանան ամուսին ուներ, ով երբ իմացավ, որ կինը լուրջ առողջական խնդիրներ ունի, վերցրեց իրենց ավագ դստերը և հեռացավ, քանի որ աղջիկը չէր կարող ինչ-ինչ պատճառներով հոգ տանել մոր մասին: Սկզբում Սվետլանայի մոտ ամեն ինչ լավ էր, նա ծանոթացավ մի տղամարդու հետ, ում հետ ամուսնացավ և նրանք որդի ունեցան, բայց առողջական վատթարացած խնդիրները վախեցրին ամուսնուն և նա թողեց ընտանիքը:
Սվետլանան մնաց փոքրիկ որդու և հաշմանդամության հետ միայնակ:Երբ Իգորը մի փոքր մեծացավ,նա մոր խնամքը իր վրա վերցրեց: Մեր <<գեղեցիկ>> կառավարությունը, ինչպես միշտ, չնչին նպաստ է հատկացրել։
Սվետլանան և Իգորը կարողացան գոյատևել միայն այն պատճառով, որ իրենց իրավիճակի մասին մարդիկ իմացան: Այդ ժամանակ նրանց կյանքը սկսեց ինչ-որ կերպ նմանվել մարդկային կյանքի ։ Նրանց ընտանիքին անհրաժեշտ պարագաներ նվիրեցին: Տրուբնիկովների ընտանիքին բնակարան հատկացրեցին։Այն հատկացրել է մի բարեգործական հիմնադրամ:Նրանք նաև վճարել են Սվետլանայի արտերկրում բուժման համար, գնել պրոթեզներ և կինը կարողացել է կրկին քայլել ։Այնուհետև Իգորը որոշեց գնալ պարտքը տալ հայրենիքին:Ծառայությունը ավարտելուց հետո նա վերադարձավ հայրենի եզերք: Սվետլանան և Իգորը որոշել են մնալ իրենց գյուղում և չեն տեղափոխվել քաղաք: Երիտասարդը աշխատանք է գտել և այժմ ընտանիքի մոտ քիչ թե շատ նորմալ վիճակ է, եթե կարելի է այդպես անվանել։Սվետլանային վճարում են կոպեկներ որպես թոշակ, սակայն կա բանջարանոց ։ Իգորը ամբողջ աշխատավարձը միշտ բերում է տուն: Գուցե նրանք իրենց բնակարանը քաղաքում վարձով են տվել, որպեսզի ավելի հեշտ լինի ապրել։Ամեն դեպքում, Սվետլանան ու նրա որդին ապրում են որոշ չափով լավ: