Խաչիկ Վարդանյանը գրում է. Արամն ա։ Էն ինչ արել ա էս տղեն գործնականում հնարավոր չի ասել բառերով։ Առաջին ար կից հետո, երբ տղեքը զ ոհվեցին ու ես էլ վիրավ որվեցի, Արամն էր, որ կողմոնրոշվել ա կապ տա մարդ կանչելու համար։ Արամն էր, որ համարձակություն ա հավաքել հեռվից ինքն իրան կորցրած վազելով հասնի մեր մոտ, տենա ի՞նչ եղավ մեր հետ։ Համարձակությու՞ն, էդ իրավիճակում էս բառը միայն կարելի ա հեգնական ժպիտով արտահայտել, որովհետև համարձակությունը քիչ ա, որ դու մտնես մի տեղ որտեղ կա հինգ դ ի ու մի ծանր վի րավոր։ Արամն էր, որ տղեքի վերջի շնչին, որ իմ ամենածանր պահին նեցուկ ա եղել, օգնական, հարեհաս ու կարեկից, մնացածն ավելացրեք դուք։ Փրկիչ բառը վերապահված ա Քրիստոս Աստծուն… Իսկ մեր զուգահեռ իրականությունում. մի զի նվոր վիրավո րվելուց հետո, երբ մենակ ա մնում, տան անդամների հետ ա խոսում հեռախոսով, ասում, որ վիրավ որվելա ու իրա հետ եղած մարդիկ փախել են, ինքն ստպիված նռ նակով տրա քացնելու ա իրան… Հ.գ. որ Արամի արած սխրանքը պարզ լինի։ Հերո՞սի օրինակ… Ահավասիկ Հերոսը)))