Պատերազմի ժամանակ թշնամու ռումբի պայթյունից ձեռքերն ու մեկ ոտքը կորցրած Մերին մայր է դարձել (տեսանյութ)

Քաղցր, հրեշտակ, սիրտ՝ սևահեր ու թխաչյա որդուն խոսքով գոնեգուրգուրելու հարցում մայրը շռայլ է, բայց էլի խոսքերը չեն հերիքում։ Հպարտությամբ պատմում է, որ առաջին իսկ օրից Կարենին մայրական կաթով է կերակրել։ Ճիշտ է, որքան մեծանում է, ախորժակն ավելանում է. այս ամսից սկսել է հավելյալ սնունդ էլ տալ։ Դժվարությունները քիչ չեն, բայց, ասում է՝ իր կյանքի ամենաքաղցր դժվարությունն է։

Երեխայի խնամքի հարցում հորեղբոր կինը թեպետ կողքին է, ինքն էլ ամեն կերպ փորձում է ինքնուրույն հոգալ երեխայի կարիքները, օրինակ՝ տակդիրը փոխել:

Մերին ապրում է վարձակալած բնակարանում։ Առաջին հարկ է, պայմանները՝ ոչ այնքան բարվոք, բայց ստեղծել է իր հարմարությունները։ Մաքրությունը կարևոր նախապայման է։ Կենցաղային հարցերից էլ է գլուխ հանում՝ կարողանում է ճաշ պատրաստել, ոտքով արդուկ անել, ամանները լվալ։

Մերին չի տրտնջում, անում է հնարավորը և ուզում, որ պետությունն էլ՝ պատասխանատուները, իրենց կողմից աշխատեն՝ հարթելու իրավակարգավորումները, որոնք կօգնեն իրեն ստանալ «պատերազմի հաշմանդամի» կարգավիճակ։ Այս դեպքում, ասում է՝ թոշակը փոքր-ինչ բարձր կլինի, գոնե կիմանա՝ հացի գումար ունի։

«Ուզում եմ պատերազմից տուժածի կարգավիճակ ունենալ, հիմա իմ փաստաթղթերում գրված է՝ մանկուց հաշմանդամ, բայց չէ՞ որ ես պատերազմի հետևանքով եմ այսպես դարձել։ Կարգավիճակս որ փոխվի, թոշակս էլ կավելանա, հետագայում իմ երեխային կկարողանամ նվազագույնն ապահովել»,- ասում է երիտասարդ մայրը։