Փոքրիկ երեխան կանգնել էր կոշիկի խանութի առջև, նայում էր ցուցափեղկին դրված կոշիկներին:  Նա ոտաբոբիկ էր ու ցրտից դողում էր: Դրսում արդեն խորը աշուն էր ու զգացվում էր ձմռան շունչը:  Մի կին մոտեցավ երեխային ու հարցրեց. «Փոքրիկ, ինչո՞ւ ես ոտաբոբիկ կանգնել ու այդպես լուրջ նայում ցուցափեղկին»:

«Ես խնդրում եմ Աստված պապիկին, որ ինձ մեկ զույգ  կոշիկ տա, ես չունեմ»:  

Կինը ասաց.

— Արի ինձ հետ, — ու երեխայի ձեռքից բռնած մտավ խանութ:

Խանութում նա խնդրեց բերել մի քանի զույգ գուլպա երեխայի համար:  Հետո դիմեց խանութի աշխատակցին.

— Խանութում հնարավորություն կա՞  երեխայի ոտքերը լվանալու համար: Աշխատակիցը նրան ուղեկցեց խանութի հետնամասում գտնվող մի սենյակ, որտեղ լվացարան կար:  Կինը տաք ջրով լվաց երեխայի ոտքերը,  չորացրեց և  հագցրեց  գուլպաները:  Վերադառնալով խանութ նա խնդրեց երեխայի համար կոշիկներ բերել: Վճարելով կոշիկների և գուլպաների համար, երեխայի հետ միասին դուրս եկավ խանութից: Կինը շոյեց երեխայի գլուխը և ասաց.

— Հուսով եմ հիմա ոտքերդ  չեն մրսում:

Երբ շրջվեց, որ հեռանար,  երեխան բռնեց նրա վերարկուի թևքից  ու արտասվալից աչքերով նրան նայելով հարցրեց.

— Դու Աստծո կի՞նն ես:

 

 

Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ Goodinfo-ն