Ամուսնությունը չպետք է որևէ կողմի համար լինի ճահիճ, երկու կողմն էլ պետք է աջակցեն միյանց, ու հենարան լիեն մեկը մյուսի համար: Այս կնոջ պատմությունը կաող է դաս լինել շատերի համար:
Երբ նրանք հանդիպեցին, երկուսն էլ ունեին բարձր վարձատրվող աշխատանք, զբաղեցնում էին բարձր պաշտոն: Ամուսնությունից հետո ձևավորվեց մի իրավիճակ, երբ ամուսինը և նրա հարազատները պնդում էին , որ նա ավելի տանաավոր էև ավելի խելացի: Սկզբնական շրջանում կինն ուշարություն չր դարձնում:
Շուտով նա ամուսնու հորդորով ստիպված եղավ տանը նստել, դադարեցրեց իր ամսագրի գործունեությունը, որի հիմնադրման համար այդքան ջանք էր թափել: Նա էր կատարում ամուսնու գրեթե բոլոր աշխատանքները, գրեց նրա ատենախոսությունը, աշխատում էր տանից տարբեր ամսագրերի հետ, նյութեր էր տրամադրում նրանց և լավ վաստակում էր: Իսկ ամուսինը չէր աշխատում, քանի որ նրա նման «հանճարի» համար դժվար էր աշխատաք գտնել:
Նրա կողմից մշակված ծրագրերը էր ոչ ոքի չէին հետաքրքրում և ուներ երազանք. տուն գնել Իրանում կամ տեղափոխվել Սիրիա: Կնոջը թվում էր, որ իր պարտքն է ամուսնուն օգնելը, քանի որ ցանկացած լավ կին պետք է օգնի իր ամուսնուն: Նա ինքն էլ հոգու խորքում հույսեր էր փայփայում, որ մի օր իրոք ամուսնու «հանճարեղ ծրագրերը» հավանության կարժանանան: Բայց տանիներն անցնում էին անարդյունք ու ոչինչ չէր փոխվում:
Կինը որոշեց բաժանվել:Երբ վերցրել էր իրերն ու պատրաստվում էր հեռանալ, ամուսինը նրան ասաց. «Քեզ հետ շատ հարմար էր ապրել»: Հինգ տարի անց, կինը մեծ հաջողությունների հասավ, նա իր բարեխիղճ ու տքնաջան աշխատանքի արդյունքում մեծ հաջողությունների հասավ: Կարողացավ բարձր պաշտոն զբացեցնել խոհարարական դպրոցում, կրկին սկսեց հրատարակել իր ամսագիրը, դարձավ բլոգեր, գիրք գրեց և բնակարան գնեց: Եվ այդ ամենն արեց իր սեփակկան ուժերով և ոչ ոք նրա համար հարմարավետություն չապահովեց:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ Goodinfo-ն